8 მიზეზი, თუ რატომ არ უნდა დაივიწყოს ეკლესიამ თავისი ებრაული ფესვები

                         8 მიზეზი, თუ რატომ არ უნდა დავივიწყოთ                                          ჩვენი ებაული ფესვები

               1-იმ წუთიდან,როდესაც წარმართებმა დაივიწყეს,რომ უნდა შეენარჩუნებინათ თავიანთი რწმენის ებრაული ფესვები,ებრაელმა ხალხმა სიკვდილი დაიწყო.
  მას შემდგომ,რაც ეკლესიამ დაივიწყა თავისი ებრაელობის შესახებ,მან დაიწყო ებრაელთა დადანაშაულება უფლის მკვლელობაში.  ებრაელებს ეძახდნენ „ქრისტეს მკვლელებს“,მანამდე სანამ მოკლავდნენ ისინი, ვინც საკუთარ თავს ქრისტიანებს უწოდებდნენ და ნაცისტებს.  ჰიტლერი დასცინოდა ეკლესიას და ამბობდა:“ მე უბრალოდ ვასრულებ იმას,რაც თქვენ დაიწყეთ.“ ისტორია სავსეა ინფორმაციით  დევნაზე, განდევნაზე, პატიმრობებზე,კონფესკაციებზე, გაუპატიურებებსა  და  ებრაელთა მასობრივ მკვლელობებზე  ე.წ  ქრისტიანების მიერ, რომელნიც ჩამოშორებულნი იყვნენ ჭეშმარიტებას.  30 000 მოქცეული ებრაელი ბოძებს მიაბეს და დახოცეს კათოლიკური ეკლესიის ბრძანებით,რომელიც ბრალად სდებდა მათ იუდაიზმზე გადასვლას.!
  უფრო მეტიც,როგორც კი ეკლესიის ლიდერებმა დაივიწყეს თავიანთი ებრაული ფესვები,მოიგონეს თეოლოგია,რომელიც ასწავლის,რომ ისრაელი ჩაანაცვლა ეკლესიამ,რომ ღმერთმა ზურგი აქცია ისრაელს და უფრო მეტიც, ვითომდა ღმერთს ეზიზღება ისრაელი. (იხილეთ იოანე ოქროპირის სწავლებები,ის ცხოვრობდა 347-407წლებში).
2. იეშუა (იესო) დაბრუნდება დედამიწაზე,როგორც ისრაელის მეფე.
 იეშუა იერუშალემში ბრუნდება (ზაქ.14:3-4) და არა რომში. როდესაც ეს მოხდება, ხალხი მოვა წმიდა ქალაქში წელიწადში ერთხელ,რათა თაყვანი სცენ უფალს  კარვობის დღესასწაულზე.  (ზაქ. 14:16). ეკლესიას,რომელიც არ ცნობს მესიის ებრაელობას,შეიძლება  დაეძინოს და ვერც კი დაელოდოს უფლის (ებრაელი იეშუას) მეორედ მოსვლას. ეკლესია 2000წლის განმავლობაში იმდენად იყო აღვსილი ანტისემიტიზმით,რომ მხოლოდ ის კი არ დაივიწყა,რომ თავად  იეშუა იყო ებრაელი,არამედ ისიც,რომ ეს ბრუნდება კიდეც,როგორც ებრაელი.
   3-თუ თქვენ ვიღაც გიყვართ,თქვენ ისიც უნდა გიყვარდეთ,რაც მას უყვარს.
   თუ თქვენ გიყვართ იეშუა (იესო) უნდა იცოდეთ,მას უყვარს თავისი ხორციელი და-ძმები და სურს იხილოს,როგორ ბრუნდებიან ისინი მისკენ. მან ცრემლებით მიმართა იერუშალემში მცხოვრებ ორთოდოქს ებრაელებს:“ ვერ მიხილავთ,სანამ არ შესძახებთ: კურთხეულია უფლის სახელით მომავალი.“ (მათე 23:39)
 ივრითულად ეს სიტყვები „კურთხეულია მომავალი“ მისალემას ნიშნავს. ეს ის მიმართვაა,რომლის მეშვეობითაც  ვიღაცას ესალმებით. ვინც უბრალოდ თქვენს ქვეყანაში ჩამოვიდა,ან სახლში გესტუმრათ. 
მე დავბრუნდი ისრაელში ამ კვირაში,ამერიკიდან, სადაც მსახურებაზე ვიყავი ჩასული. ჩემმა ახლო მეგობარმა და წინამძღვარმა აშერ ანტრატერმა თავისთან მიმიპატიჟა და პირველი სიტყვები,რომლებიც მითხრა ეს იყო:“ ბარუხ აბა" (კურთხეულია მომავალი).   ეს სიტყვები ივრითულად წერია ისრაელის აეროპორტში და ესალმება მათ,ვინც ჩამოდიან. 
 იეშუა ამბობდა ამ სიტყვებით:“ მე არ მოვალ მანამდე,სანამ თქვენ არ მიმიღებთ მე.“ იოსების შემთხვევაშიც ასე იყო. ის მრავალი ქვეყნის ხალხს უყვარდა, მაგრამ  მისი  სიხარული არ იყო სრულყოფილი,სანამ მისმა ძმებმა არ მიიღეს იგი. ამას გარდა, როდესაც ნეფე უახლოვდება საკურთხეველს, ებრაულ ქორწილში, ისმის სიმღერა:“ კურთხეულია ვინც მოდის უფლის სახელით.“ (უფლის სახელით მომავალი).  იეშუა ნეფეა,მაგრამ ის დაბრუნდება მაშინ,როდესაც დაუძახებენ. 
  ამას გარდა,თავის გოდებაში,პავლე მოციქული წარმოთქვამს ყველაზე ძლიერ სიტყვებს,რომ ის მზად იყო,თავად წასულიყო ჯოჯოხეთში,ოღონდ კი მისი ძმები,ებრაელები, გადარჩენილიყვნენ. (რომ. 9:1-5). თუ თქვენ გიყვართ იეშუა,უნდა გიყვარდეთ ისინი,ვინც მას უყვარს,მას კი უყვარს თავისი ძმები.
4-ღმერთის გეგმაა,რომ გამოიყენოს სხვა ხალხები რათა ისინი მიწვდნენ ისრაელს.
რომაელთა 11:11ში ნათქვამია,რომ ხსნა ეუწყათ წარმართებს,რათა ისრაელში აღიძრას შური. ღმერთმა სულიწმიდით სცხო წარმართებს,რომ მიწვდეს ებრაელებს. თანაც ნუ დავივიწყებთ,რომ ისრაელს ერქვა „ნათელი ერებისთვის“( ესაია 42:6; 49:6). დღეს კი ერები მოწოდებულნი არიან,რომ ღმერთის სიყვარულით მიუახლოვდნენ ისრაელს. მე იეშუა ებრაელმა მიქადაგა და მისი მეშვეობით ვირწმუნე,ასევე უამრავი მესიანელი ებრაელი,რომელსაც მე ვიცნობ. ღმერთმა მოგვცა ცხებულება,რომ ხმა მივაწვდინოთ ისრაელ ერს!
5-გაექეცით სამსჯავროს
რომაელთა  11:17-23 ამბობს,რომ თუ ეკლესია, წარმართებისგან შემდგარი,  ცუდად მოექცევა ისრაელს,ის დადგება გადაწევის საფრთხის წინაშე. ვიცი რომ ეს მძიმე წასაკითხია და რთულ ენაზეა,მაგრამ მე არ დამიწერია ეს გზავნილი,პავლემ დაწერა. (რომ 11:20-22)
შეიძლება მოგიწოდოთ,რომ წაიკითხოთ ეს თავი და მისცეთ უფალს საშუალება ესაუბროს თქვენ გულებს? დაიწყეთ მე-11-ე მუხლიდან.
6-სიყვარულის ვალი
ღმერთმა მოავლინა იეშუა ისრაელის მეშვეობით. არ არის ისრაელი-არ არის ხსნა. ეს მოხდა იმ ადამიანთა ლოცვით,როგორებიც იყვნენ შიმეონი და ანა, ისინი ორივე ებრაელები იყვნენ,ისინი ლოცულობდნენ რომ დაბადებულიყო მესია,რომელზეც ებრაელი წინასწარმეტყველები წინასწარმეტყველებდნენ. ისრაელის გარეშე არ იქნებოდა არც ძველი აღქთმა და არც ახალი აღთქმა,რადგან სწორედ ძველი აღთქმა წინასწარმეტყველებს ახალზე (იერემია 31:31-33) და ახალი აღთქმაც დაწერილია ებრაელებისგან.  აბრაამის გარეშე არ იქნებოდა მესია! დავითის გარეშე,ვერავინ იწოდებოდა „დავითის ძედ“! ისრაელი რომ არა,ერები დღესაც თავიანთ ახალშობილებს მსხვერპლად შეწირავდნენ ცრუღმერთებს.  ებრაელები იყვნენ  ისინი,რომელთაც თქვეს:“ ღმერთი ერთია“-რევოლუციური თეოლოგია წარმართულ სამყაროში.
 ეს იყვნენ ებრაელი მოციქულები,რომელთაც ხსნის შესახებ აუწყეს სხვა ერებს. წარმართთა მოციქული ებრაელი რაბინი იყო (რომ.11:13). წარმართთა ეკლესიას სიყვარულის ვალი აქვს უფროსი ძმის,ისრაელის მიმართ,რომელმაც მესია წარუდგინა მთელს მსოფლიოს.
7. გამოღვიძების სურვილი
რომაელთა 11:12-15-ში გარკვევით წერია,რომ ისრაელის დაცემით სიმდიდრე ეღირსათ წარმართებს,მაშ წარმოვიდგინოთ რა მოხდება,თუკი ისრაელი მიიღებს სახარებას? პასუხი: სიმდიდრე და სიკვდილიდან სიცოცხლეში გადასვლა. მოუსმინეთ პავლეს სიტყვებს აქ:
„თუკი მათი დაცემა სოფლის სიმდიდრეა და მათი დამცრობა წარმართთა სიუხვე,მით უმეტეს მათი სისავსე!  თუკი მათი დაცემით შევურიგდით ღმერთს,რაღა იქნება მათი შემოერთება,თუ არა მკვდრეთით აღდგომა?“
თუკი ისრაელმა,როდესაც უარი თვა ხსნაზე,ამით გამოაღვიძა სხვა ხალხები,მათი შემოერთება სწორედ რომ მსოფლიო გამოღვიძება იქნება. ეს იქნება სიმდიდრე ქვეყნისთვის. სიცოცხლე სიკვდილიდან. (15). თუკი მოციქულთ საქმეების წიგნი სიმდიდრეს აღწერს,ე.ი წინ იმდენად დიდი სიმდიდრეა,რომლის მსგავსი ჯერ არაფერი გვიხილავს. 
8. ებრაელები გამოეყვნენ იეშუას
იმის გამო,რომ სახარებებს მოაშორეს თავისი ებრაული ფესვები,ებრაელებს ისღა დარჩათ,რომ ეფიქრათ- ეს სხვა ისტორიაა,ისტორია ხალხის,სახელად:პეტრე,პავლე,მარია და ა.შ.,რომელიც მოდის რომის იმპერიიდან,წარმართებიდან და ეწინააღმდეგება ისტორიას, შიმონისგან,შაულისგან,იაკობისგან და მირიამისგან,რომელიც მოხდა გალილეასა და იერუშალემში და თითქმის მთელი ისტორიის ყურადღება  ფოკუსირებულია ებრაელებზე. 
ებრაული კონტექსტის გარეშე (რომ ებრაელთა მესია დაბრუნდება) ებრაელებს ისღა დარჩენიათ სწამდეთ,რომ ქრისტიანთა იესო და იუდაიზმი გამორიცხავენ ერთმანეთს. ებრაული სამყარო, შეცდომით, ეთანხმება იუსტინე წამებულის სიტყვებს:“ ის,ვინც იქნება ებრაელიც და ქრისტიანიც,ვერ იქნება ვერც ებრაელი და ვერც ქრისტიანი.“ ებრაელებს შეცდომით სჯერათ,რომ ახალი აღთქმა ახალი რელიგიაა. 
შეგიძლიათ დაწეროთ კიდევ რაიმე მიზეზი, თუ რატომ არის ებრაული ფესვები ასე მნიშვნელოვანი არაებრაელი მოწმუნეებისთვის?

მევიოლინე

            მევიოლინე

ძველი წაბლის ხის ქვეშ,პატარა მორზე,ჭაბუკი იჯდა და ვიოლინოზე უკრავდა. აპრილის სუსხიანი დილა იყო.

ადამიანის ყურს არასოდეს სმენია აქნობამდე მსგავსი მელოდია,გაჯერებული სევდითა და ტკივილით,მაგრამ ამავედროს სავსე იმედითა და სიხარულით. ვიოლინო ჭაბუკთან ერთად ტიროდა. ფიცრულის კუთხეში ბავშვები ჩაცუცქულიყვნენ და გარინდულნი უსმენდნენ. გამვლელნიც ჩერდებოდნენ დროდადრო და გაკვირვებული თვალებით უმზერდნენ. ის უცხო იყო,უცხო მხრიდან. სამოსიც გასცვეთოდა. გარემო იდუმალი და უჩვეულო განცდით დაიმუხტა. დაკვრა დაასრულა,ვიოლინო ჩამოიღო და უეცრად,თვალთაგან ჩამოცვენილი ცრემლის წვეთები ვიოლინომ გულში ჩაიკრა და დაიმარხა.

  როგორ მიხვდებიან უცხონი,რამდენი ტკივილია დაგროვილი ახალგაზრდა გულში. საიდან გაიგებენ რა საშინელია უმზერდე მშობლების,და-მებისა და ახლობლების გაჟლეტას. როგორ უთანაგრძნობენ მას ის ადამიანები,რომელნიც ყოველ საღამო საოჯახო ტრაპეზთან ერთურთის ცქერით ტკბებიან?

    უცხონი დასცინიან მას,დასცინიან,რადგან მათი გულები მოკლებულია თანაგრძნობას. მაგრამ გამჩენი იცნობს მას,იცნობს სახელით. როდესაც სული ტირის,მისი ცრემლების ხმა მხოლოდ ღმერთს ესმის. იცის ეს მევიოლინემ,იცის და ეიმედება. ის აუცილებლად დაბრუნდება სამშობლოში,აღთქმულ მიწაზე,რომელიც წაართვეს მას. აუცილებლად გაივლის იმ ქუჩებში,სადაც წლების წინათ მისი ოჯახი და ახლობლები უმოწყალოდ ამოხოცეს ე.წ მშვიდობისმყოფელებმა. რამდენი ძალადობა და სისასტიკე ნახა მან... როგორ სწამდეს ის,რომლის სახელითაც მისმა მორწმუნეებმა ამდენი უდანაშაულო ადამიანის სისხლი დაღვარეს? იერუშალემის ქუჩებში სისხლის ნაკადულნი ჩქეფდნენ და წითლად ღებდნენ იქაურობას. დიახ,ხალხს კი ეს სასაცილო ჰგონია და მასაც სასაცილოდ მიიჩნევენ.

  წაართვეს სამშობლო,ოჯახი,სარწმუნოება. მისი რწმენა სხვებმა მიისაკუთრეს და დაამახინჯეს. სწამს თუ არა მას თავისი ჰა მაშიახის (ქრისტესი)? -სწამს. მაგრამ სხვანაირად სწამს,მთელი გულით სწამს და ეიმედება,მაგრამ მისი უფალი განსხვავდება იმისგან,რომელსაც ის დაუნდობელი ჯარისკაცები ემსახურებოდნენ. მისი იეშუა (იესო) ერთგული და კაცთმოყვარეა,ის ერთგულია თავისი აღთქმისა და სიტყვისა.

ეჰ რა იციან ადამიანებმა რა რთულია უმზერდე ყოველივე ამას. მევიოლინე ეულია. იცის,სიცოცხლის ფასად დაუჯდება უკან დაბრუნება,მაგრამ დიდი მეფის ქალაქში მიიწევს მაინც. მიდის და მისი გული ხარობს.

ღამით,როდესაც მთელს სოფელს პირქუში ძილით ეძინა,მშიერ-მწყურვალი მევიოლინე ტყისკენ გაეშურა. წინ ძალიან დიდი გზა ჰქონდა სავალი,იყო სოფლები,მთები და ხრიოკი ადგილები. სიცივისგან ბაგე უკრთოდა,მაგრამ შინაგანში გამეფებული მოლოდინი და სიხარული მხნეობასა და ძალას მატებდა მას. არ აშინებდა არც უკუნითი სიბნელე და არც მგელთა ყმუილი. სწამდა და მიდიოდა. რწმენა,რა არის რწმენა? რწმენაა,როდესაც გშია,გცივა და გწყურია,მაგრამ არ ნებდები,მაინც ერთგული ხარ და ელოდები გამჩენს. მევიოლინესაც სწამდა და ეს რწმენა უნათებდა გზას უკუნით სიბნელეში. მისი შემქმნელი მასთან იყო.

გაიარა ტყე,გზა და გზა მეეტლე წაიყოლებდა ხოლმე. მზის გამონათებას ჰგავს ხოლმე  მშველელის გამოჩენა,მის ცხოვრებაშიც ასე იყო. დიდი მანძილი განვლო და სოფლად შემავალს დაათენდა,თუმცა ეს მერამდენე ღამე იყო გზაში დათენებული აღარ იცოდა. სული მოითქვა ჭის წყლით და ცოტაოდენი საგზლით. სვლა განაგრძო,ისევ დაღამდა. დასუსტების მაგიერ,მისი სხეული განაგრძობდა მხნედ სვლას. სევდა რომ შემოაწვებოდა ვიოლინოს ამღერებდა ხოლმე და გულშინადებს მისი მეშვეობით ამბობდა.

ის იყო გზირი სხვებისთვის,მოხეტიალე,ამოცანა ამოხსნისა და პასუხის გარეშე.

ბევრი იარა თუ ცოტა,სამშობლოს მიუახლოვდა. რთულია იმ გრძნობის გადმოცემა,რასაც ის განიცდიდა. ამას ვერც ვერავინ მიხვდება.

დაღამებას უცდიდა.

  როდესაც მთვარე მიესალმა დედამიწას და მასზე მცხოვრებნი წარმოსახვის საუფლოში დაინთქნენ,მევიოლინე ჩუმად,ლანდივით მიუახლოვდა სამშობლოს. დარაჯნი თვლემდნენ. რომ გაიღვიძონ და შენიშნონ,უთუოდ მოკლავენ,მაგრამ განა რა აზრის აქვს მის სიცოცხლეს იერუშალემის გარეთ?

  დაადგა ნაცნობ ქუჩებს,ქალაქისკენ მიმავალს,ქუჩებს სადაც უამრავჯერ უსეირნია მშობლებთან ერთად. ახლა ეს ქუჩები მკვდარი იყო. მეფის ქალაქში შევიდა,თალები აუწლიანდა და ხელი აუკანკალდა. თრთოდა. ტაძრის ნანგერევებს მიუახლოვდა,იმ ტაძრის,რომლის კრეტსაბმელნიც მისი იეშუას ჯვარცმის დროს შუაზე გაიხა,რათა მისთვის წმიდათა წმიდაიში  გზა გაეხსნა. ვინ იცის,რას ნიშნავს ეს ნანგრევები მისთვის? როგორ გაიგებენ უცოტომელნი მის ტანჯვას,როგორც მიხვდებიან,თუ მისი სულის ტანჯვას,როდესაც თავის დანგრეულ ქალაქს უმზერს?

  ფეხაკრეფით მიაბიჯებდა და გულისცემა საკუთარი ყურით ესმოდა,თვალთაგან დაცვენილი ცრემლები ასველებდნენ მიწას. უეცრად გაჩერდა,გაშეშდა... მუხლი მოეკვეთა და დაიჩოქა. ვიოლინო მიაზე დადო,სახე ხელებში ჩარგო და აქვითინდა. გოდების კედელი აღმართულიყო მის წინაშე. თვალწინ დაუდგა წარსული. გაახსენდა ბოლო დღესასწაული,ბოლოჯერ აღნიშნული ფესახი ოჯახთან ერთად. ერე საზარელი ამბები.

მზიანი დილა გახდლათ, ის მამის კალთაში იჯდა,სულ ხუთიოდე წლის თუ იქნებოდა. მამა იეშუაზე ესაუბრებოდა. მაგიდაზე თანახი იყო გადაშლილი. უეცრად ყვირილის ხმა გაისმა და სახლში სახე გაფითრებული დედა შემოვარდა,სასწრაფოდ გამოსტაცა ბავშვი მამას,თანახი უბოძა და სარდაფისკენ წაიყვანა. გარედან წივილ-კივილი ისმოდა და ხმამაღალი,შეურაცხმყოფელი სიტყვები. მხოლოდ ფანჯრიდან მოკრა თვალი,ლამაზ ფორმებში გამოწყობილ ჯარისკაცებს. ხალხს მიერეკებოდნენ,თან იცინოდნენ,ზოგს უმალვე კლავდნენ. ხმამაღალი და ირონიული,სარკაზმული ტონით გაჰყვიროდნენ:

-„მკვლელებო,თქვენ ჩვენი უფალი მოკალით,ახლა ნახავთ სიკვდილი როგორი უნდა. იერუსალიმი ჩვენია.“

უკვირდა პატარა მევიოლინეს,მას არავინ მოუკლავს,არც მის ოჯახს.

დედამ ამბორი და ხის ფიცრები დაფარება ძლივს მოასწრო,რომ სახლში შევარდნილმა მომღიმარმა,წითელჯვრიანმა ჭაბუკმა შუბით განგმირა. ვინ აღწერს იმ შიშსა და მისტერიას,რაც მან განიცადა მაშინ. პატარა თითებით იხუტებდა თანახს და მხურვალე ცრემლები უსველებდნენ სახეს. მომდევნო დილით ამოვიდა სარდაფიდან. შიშისგან ჩასძინებოდა საბრალოს. იმედი ჰქონდა,რომ მომხდარი სიზმარი იყო მხოლოდ,მაგრამ  სიზმარი რეალობა ყოფილა.  დედას ეძებდა,უფრო სწორედ მის სხეულს,მაგრამ ვერსად ნახა. ვერც მამა. ერთადერთი რაც მშობლებისგან ჰქონდა თანახი იყო. სინაგოგისკენ გასწია, თვალთაგან ცრემლი სდიოდა, ყური მოკრა მომხდურს,ქუჩაში ხალხი საუბრობდა. ცოცხლად დარჩენილნი სინაგოგაში გამოუმწყვდევიათ და დაუწვიათ ცოცხლად,მამამისიც იქ ყოფილა და მისი უფროსი ძებიც.

  გაახსენდა იერუშალემიდან წამოსვლა,როგორ დასვეს ცხენზე და წამოიყვანეს,იმ იმედით რომ როგორმე გადარჩებოდა. მოაგონდა როგორ იცდიდა მთელი ეს წლები,რომ უკან დაბრუნებულიყო. მისი გული ამ ერთი მიზნით ფეთქავდა,რომ კვლავ გაეარა დიდი მეფის ქალაქში.

გოდების კედელს თავით მიყრდნობილი მოთვამდა მევიოლინე.

_“როგორ შეუძლია ამ ხალხს,რომელიც ჩემი მაშიახის,იეშუას მორწმუნეს უწოდებს საკუთრ თავს და ამბობს,რომ სიყვარულის ღმერთს ემსახურება,ასე ჰქონდეს სიძულვილით აღვსილი გული? რა დავუშავე მე ან ჩემმა ოჯახმა მათ?“ ფიქრობდა ის და ტიროდა.

  _“მაგრამ აუცილებლად მოვა დრო,როდესაც აღსრულდება დაწერილი,მეფე ისევ მოვა და აღადგენ იერუშალემის ნანგრევებს,შეკრებს დედამიწის ოთხივე კიდიდან გაფანტულ იშრაელს  და შეარცხვენს მათ მტრებს. ჩვენ ისევ ვივლით აღთქმულ მიწაზე,ღვთის ქალაქში.“

ავტორი:

ია კარგარეთელი

აპრილი. 2015წელი.

ვინც ღმერთისკენ არის

"ლეკახ ტოვ"

და დადგა მოშე ჭიშკრებში ბანაკისა და თქვა: ვინც ღმერთისკენ არის-მოდით ჩემთან" (შემოთ 32:26)

რაბი შიმონ შვაბი მოგვითხრობს,რომ ერთხელ ბავშვი ეწვია ხაფეც ხაიმს, ხაფეც ხაიმმა მიმართა კითხვით პატარას-ქონენი ხარ,თუ ისრაელი (არა ქონენი)?

ბავშვმა უპასუხა-ისრაელი

-მე ქონენი ვარ-უპასუხა ხაფეც ხაიმმა,შემდეგ კი ისევ ჰკითხა:იცი რა განსხვავებაა ქონენსა და ისრაელს შორის? და თავადვე გასცა პასუხი-დაახლოებით 3000წლის წინ,როდესაც მოშე დადგა ებრაელთა ბანაკის ჭიშკრებში დაიძახა: "ვინც ღმერთისკენაა-მოდით ჩემთან." ჩემი წინაპრები გაიქცნენ მოშესკენ,შენები კი არა. სამაგიეროდ ჩემმა წინაპრებმა მიიღეს ჯილდოდ-მსახურება ტაძარში. შემდეგ კი დაასრულა ხაფეც ხაიმმა: რატომ გიყვები ამას იცი? ყოველ ებრაელს აქვს მომენტი ცხოვრებაში,როდესაც მას სული მიმართავს:ვინც ღმერთისკენ არის-მოდით ჩემთან.! და როდესაც გაიგებ შენ ამ ხმას შენი სულიდან-არ დააყოვნო.! არ გაიმეორო წინაპრების შეცდომა,რითიც მათ დაკარგეს საშუალება ტაძარში მსახურებისა სამარადისოდ,გაიქეცი ამ ხმაზე და არ გაუშვა ის..!

თორა

მიკვირს,როდესაც ამბობენ,რომ თორა რთულია და მკაცრი. ვწუხვარ,რომ ადამიანები ხშირად დაუკვირვებლად ვმსჯელობთ ხოლმე. თორა ის სულიერი წყალია,რომლის გარეშეც მორწმუნის სული შრება და იფიტება. თორა ჩვენი კომპასია,რომელიც უფლის ნებას გვამცნობს და მის სამართალს. თორა გვასწავლის მოყვასის სიყვარულს და მშობლების პატივისცემას. ჭაღარის დაფასებასა და მიხმარებას. თორა რომ არა, არ იარსებებდა თანასწორობა ადამიანებს შორის,თორა რომ  არა არ იარსებებდა ოჯახის ინსტიტუტი და პატოსნება. თორა იცავს ჩვენს შინაგანს დაბინძურებისგან და ჩვენს რწმენას სიკვდილისაგან. თორა ცოცხალი და მოქმედია და ის არც იეშუას (იესოს) არ დაურღვევია,პირიქით მან აღარსრულა ის,სწორედ ამიტომ არის ის ჩემი მესია,რომ მან თავისი სიტყვა კი არ გააუქმა,არამედ დაიცვა და მეც,მის მორწმუნეს თავისი წმიდა სული მომცა,გამომიგზავნა,რათა განახლებული სულით დავიცვა მისი სიტყვა და მიყვარდეს ის,და ვემსახურო მას.

მხოლოდ იმ შემთხვევაში გაქვს უფლება უყურო ზემოდან სხვას,როდესაც წამოდგომაში,ან ასვლაში ეხმარები მას.!

მშობლები და შვილები

მშობლები
 და 
შვილები

ბავშვებს ქცევის წესები უნდა ვასწავლოთ პატარა ასაკიდან. უნდა ვიცოდეთ,რომ ყველა ბავშვი იბადება ეგოისტად და მხოლოდ საკუთარ თავზე ფიქრობს. ჩვენი ამოცანაა ვასწავლოთ მას,რომ მის გარშემო არის სამყარო,რომელსაც ის სჭირდება, რომ არიან კიდევ სხვა ბავშვები და მათაც უნდათ გართობა და თამაში,აი მაშინ მათი ეგოიზმი შემცირდება.
სახლში აკრძალული უნდა იყოს შეურაცხმყოფელი გამოთქმები. უფროსები პატივს უნდა სცემდნენ ერთმანეთს,რათა მაგალითი უჩვენონ ბავშვებს. როდესაც მშობლები თვითონ იცავენ ეთიკის წესებს,ეს არის საუკუთესეო მაგალითი პატარებისათვის. უნდა ავკრძალოთ ყვირილი და ხმამაღალი ლაპარაკი,შენიშნვა უნდა იყოს მიცემული მკაცრად,ოღონდ ამავე დროს წყნარად და პატივისცემით. მხოლოდ ამ შემთხვევაში მიიღებს ბავშვი კრიტიკას და მომავალში თავადაც ასე მოიქცევა. უნდა მივაჩვიოთ ისინი,რომ როდესაც უფროსები აძლევენ შენიშვნას ჩუმად იყვნენ და არ გასცენ პასუხი. 
დიდი მნიშვნელობა აქვს ბავშვების ჩაცმულობას,სამოსი უნდა იყოს შესაბამისი და სუფთა,რადგან ეს ახდენს ზეგავლენას პატარების მსოფლმხედველობაზე. 
პატარა ასაკიდან უნდა მივაჩვიოთ პატარები,რომ ადგილი დაუთმონ უფროსებს და შეძლებისდაგვარად დაეხმარონ მათ.
ასევე პატარა ასაკიდან უნდა მივაჩვიოთ ბავშვი მადლობის თქმას და ვასწავლოთ იყოს მადლიერი მათ მიმართ,ვინც სიკეთეს უკეთებს.
აჰარონ მდინარაძე.

სულო ჩემო,არ დაივიწყო შენი გამჩენი და მფარველი,რამეთუ მას არასოდეს ავიწყდები შენ და არასოდეს მალავს თავის სახეს შენგან.

ერთი მშვენიერი დღე

ცხოვრება რთულია,ზოგჯერ ის მიწისქვეშა გადასასვლელში სიარულს წააგავს,სადაც ჰაერი იხუთება და ცდილობ სარკმელს მიაგნო,რომ ამოისუნთქო. მიდიხარ,მიდიხარ,მიდიხარ წინ,გასასვლელისკენ და ერთი სული გაქვს, როდის შეგეგებება მზის სხივები. მთელი კაცობრიობა ამ დღეს ელის. იმედოვნებენ,რომ ეს მათი ბედნიერი დღე იქნება. ამ მზიან დღეში სიკვდილს,ანუ ხორცისა და სულის გაყრას არ ვგულისხმობ,არამედ უბრალოდ ერთ მშვენიერ დღეს. ჩვენ ყველა ველით დღეს,როდესაც ჩვენი პრობლემები ბარგი-ბარხანას ჩაალაგებს და წავა ჩვენი ცხოვრებიდან. მეც ვუცდი ამ დღეს,ვუცდი სულმოუთქმელად,მაგრამ განა სწორია ამ ერთი დღისთვის გადავდო ბედნიერება? მივიჩნევ,რომ დღესვე,აი ამ წუთს,ამ წვიმიანსა და მოქუფრულ დღეს უნდა ვიყო ბედნიერი,არ მივიხედო ჩემი პრობლემებისკენ და თავისუფლად ამოვისუნთქო. ღრმად ჩავისუნთქო სუფთა ჰაერი და მივცე მას საშუალება სიცოცხლე და ხალისი შემოიტანოს ჩემში,მერე რა,თუ განსაცდელში ვარ,მე მაინც მაქვს მიზეზი ღიმილის,მე მაინც შემიძლია ვიყო ბედნიერი დღეს. რა მაბრკოლებს დღეს ბედნიერებისგან? ნუთუ სიდუხჭირის,განსაცდელების ან რაიმე მსგავსის გამო,საკუთარ თავს ბედნიერების უფლება უნდა წავართვა? ეს ხომ ეგოიზმია. ჩვენი ცხოვრება ისედაც დღენაკლულია. მე არ დავუცდი ერთ მშვენიერ დღეს,თუმცა ის ძალიან მალე დადგება,მე უკვე დღეს ვიქნები ბედნიერი,რადგან გამჩენმა ყოველივე მომცა ამისთვის. მე ვსუნთქავ,ეს საკმარისია იმისათვის,რომ ახალი ხედვა მომეცეს. უფალს არ დავვიწყებივარ,ის უბრალოდ ნებას მრთავს განსაცდელში გავიარო,რომ ვიყო გაბედული და ცეცხლში გამოწრთობილი ოქრო. მე დღეს ვიქნები ბედნიერი და მადლიერი გამჩენის,ის "ერთი მშვენიერი მზიანი დღე" კი მალე გათენდება.